گاما گلوتامیل ترانسفراز (GGT) آنزیمی است که در بسیاری از اندام های بدن ولی بیشتر در کبد یافت می شود. GGT در بسیاری از بیماری هایی که باعث آسیب به کبد یا مجاری صفراوی می شود، در خون افزایش می یابد. این آزمون سطح GGT را در نمونه خون اندازه گیری می کند.
در حالت عادی سطح GGT در خون بسیار پایین است اما وقتی کبد آسیب می بیند، سطح GGT افزایش می یابد. در صورت انسداد مجاری صفراوی (مجاری انتقال دهنده مایع صفراوی به روده) توسط تومور یا سنگ ، GGT اولین آنزیمی است که در بدن افزایش می یابد. این فرآیند باعث می شود که GGT یکی از حساس ترین آنزیم های کبدی برای تشخیص مشکلات مجاری صفراوی باشد.
با این حال، آزمایش GGT به تنهایی از دقت کافی برخوردار نبوده و در تمایز بین علل مختلف آسیب کبدی چندان مفید نمی باشد زیرا ممکن است با بسیاری از انواع بیماری های کبدی مانند سرطان کبد، هپاتیت ویروسی و همچنین سایر بیماری ها و مشکلات غیرمرتبط با کبد، مانند سندرم حاد کرونری (نوعی بیماری قلبی) افزایش یابد. به همین دلیل، آزمون GGT به تنهایی توصیه نمی شود. با این وجود، این آزمایش در کنار سایر آزمایش ها در تعیین علت سطح بالای آلکالن فسفاتاز (ALP)، آنزیم دیگری که در کبد یافت می شود، مفید می باشد.
- برای ارزیابی احتمال بیماری کبدی یا بیماری مجاری صفراوی؛
- برای تسهیل تمایز بین بیماری کبدی و بیماری های استخوانی که در اثر افزایش الکالن فسفاتاز (ALP) رخ می دهد؛
- گاهی اوقات برای نظارت و کنترل میزان مصرف الکل (در افرادی که بیش از اندازه الکل مصرف می کنند).
- در صورت بروز علایم مربوط به بیماری کبدی یا بیماری های مجرای صفراوی؛
- با هدف کنترل و نظارت مداوم هنگامی که سطح الکالن فسفاتاز (ALP) خون بالا باشد.
نمونه خون از سیاه رگ دست گرفته می شود.
- سطح GGT بعد از مصرف وعده های غذایی کاهش می یابد. ممکن است به بیمار توصیه شود که حداقل 8 ساعت قبل از آزمایش از خوردن یا نوشیدن مایعات (به جز آب) خودداری کند.
- ممکن است از بیمار درخواست شود که از نوشیدن الکل یا مصرف برخی از انواع داروها خودداری کند.
