آزمایش‌های پروتئین ادرار، پروتئین آزاد شده در ادرار را شناسایی می‌کنند. سطوح بالای دفع پروتئین ممکن است به طور موقت با شرایطی مانند عفونت، استرس، بارداری، رژیم غذایی، قرار گرفتن در معرض سرما یا ورزش سنگین دیده شود. وجود پروتئین پایدار در ادرار نشان‌دهنده آسیب احتمالی کلیه یا شرایط دیگری است که برای تعیین علت نیاز به آزمایش‌های بیشتر می باشد.
- برای تشخیص و نظارت بر پروتئین اضافی در ادرار؛
- برای ارزیابی و نظارت بر عملکرد کلیه و تشخیص آسیب کلیه.
- به عنوان بخشی از یک چکاب عادی و اغلب به عنوان بخشی از آزمایشات مربوط به ادرار؛
- آزمایشات پروتئین کل ادرار و نسبت پروتئین ادرار به کراتینین (UPCR) از شاخص های مهم تشخیص بیماری کلیوی محسوب می شوند که با هدف پیگیری و نظارت بر بیماری هم تجویز می شوند. هر چند در حال حاضر آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین (ACR) برای این هدف اولویت دارد.
- آزمایش UPCR برای تشخیص پره اکلامپسی در زنان باردار و در مواردی که احتمال وجود پروتئین اضافی در ادرار غیر از آلبومین وجود دارد، تجویز می شود.
- از بیمار درخواست می شود یک نمونه ادرار تصادفی (بدون زمان بندی) در ظرف مخصوصی که به وی داده شده است به آزمایشگاه تحویل بدهد.
- ممکن است از بیمار نمونه ادرار 24 ساعته نیز درخواست شود:
فرآیند جمع آوری ادرار 24 ساعته: به جز اولین ادرار صبحگاهی بقیه ادرار، در طول 24 ساعت باقی مانده در ظرف مخصوصی که به فرد داده شده است جمع آوری می شود. در این مدت نمونه باید در یخچال نگهداری شود. نباید هیچ محتویات نگهدارنده ای در ظرف وجود داشته باشد.
گاهی اوقات ممکن است از بیمار درخواست شود که نمونه ادرار 24 ساعته خود را در دو مرحله از هم تفکیک کند. یک مرحله شامل نمونه ادرار جمع آوری شده در طول شب (11 شب تا 7 صبح) و یک مرحله نمونه ادرار جمع آوری شده در طول صبح (7 صبح تا 11 شب).
- اغلب در کنار تجویز آزمایش ادرار 24 ساعته ممکن است جهت اندازه گیری سطح کراتینین و پروتئین از فرد نمونه خون نیز گرفته شود.
از آنجایی که نتایج حاصل از هر دو نوع روش جمع آوری نمونه در ارتباط تنگاتنگ با هم هستند. از نمونه ادرار تصادفی ممکن است به عنوان یک جایگزین سریع و قابل اعتماد برای اندازه گیری UPCR استفاده شود.
آمادگی خاصی برای انجام این آزمایش نیاز نمی باشد.
