این آزمایش میزان گلوکز در ادرار اندازه گیری می شود. گلوکز نوعی قند است که سلول های بدن از آن به عنوان منبع اصلی انرژی استفاده می کنند. بدن غذاها را به گلوکوز و سایر مواد تجزیه می کند. کبد گلوکز اضافی را ذخیره می کند و در مواقع ضروری از آن استفاده می کند. گلوکز وارد جریان خون می شود و هورمونی به نام انسولین آن را به سلول های بدن می رساند.
اگر بدن نتواند انسولین کافی بسازد یا سلول های بدن در پذیرش انسولین مشکل داشته باشند، سطح گلوکوز خون افزایش پیدا می کند. کلیه‌ها مقداری از گلوکز اضافی را از طریق ادرار دفع می‌کنند. سطح بالای گلوکز ادرار ممکن است به معنای افزایش سطح گلوکوز در خون و در نتیجه بیماری دیابت باشد. در چنین شرایطی برای تشخیص دقیق تر، پزشک معمولاً آزمایش قند خون تجویز می کند.
آزمایش قند در ادرار قبلاً برای تشخیص و نظارت بر روند بیماری دیابت استفاده می شد اما امروزه به علت جایگزین شدن این نوع آزمایش با انواع آزمایشات تشیخص قند در نمونه خون، کم تر استفاده می شود.
- به عنوان بخشی از آزمایشات ادرار در چکاپ های عادی؛
- برای سنجش میزان قند خون به صورت کلی؛
در صورتی که فرد
- علایم مربوط به دیابت را داشته باشد:
- افزایش تشنگی؛
- تکرر ادرار؛
- خستگی؛
- دید تیره و تار؛
- کاهش وزن غیرعادلی
- زخم هایی که خوب نمی شوند؛
- احساس بی حسی و گز گز در دستان و پا،
- باردار باشد.
- از فرد درخواست می شود نمونه ادرار خود را در ظرف های مخصوص تحویل آزمایشگاه دهد.
- آمادگی خاصی برای انجام این آزمایش نیاز نمی باشد.
- از آنجایی که مصرف برخی داروها ممکن است بر نتیجه آزمایش تاثیر بگذارند، پزشک باید در جریان همه داروهای مصرفی فرد باشد، شاید لازم باشد مصرف برخی از داروها قبل از انجام آزمایش متوقف شود. بدون مشورت با پزشک مصرف هیچ دارویی قبل از انجام این آزمایش نباید قطع شود.
